รักแรกของชายคนหนึ่ง

เนื้อเรื่อง

รักแรกของชายคนหนึ่ง



    ผมเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง ที่ใช้ชีวิตจำเจวนเวียนเหมือนกันทุกวัน... ตื่นเช้าขึ้นมาก็ไปโรงเรียน ลอกการบ้านเพื่อนในตอนเช้า เข้าเรียนจนถึงเย็น กลับบ้านดูโทรทัศน์แล้วเข้านอนตอน 5 ทุ่มครึ่ง....



        ชีวิตผมวนเวียนอยู่อย่างนี้ทุกวัน จนกระทั่งวันหนึ่ง เป็นวันสอบเข้าเรียนในชั้นมัธยมต้นของโรงเรียนรัฐบาลแห่งหนึ่ง ในขณะที่ผมกำลังทำข้อสอบภาษาอังกฤษอย่างคร่ำเคร่งอยู่นั้น มีเสียงเล็กๆ ใสๆดังขึ้นเบาๆ อยู่ข้างหลังผม พร้อมกับความรู้สึกว่ามีอะไรสักอย่างมาสะกิดหลังผมอย่างเบาๆ ผมจึงชำเลืองมองไปแวบนึง



    “เธอ...ตอนนี้กี่โมงแล้ว” เจ้าของเสียงเป็นเด็กหญิงรุ่นราวคราวเดียวกับผม เธอใส่เสื้อนักเรียนปกเชิ้ตแขนยาว ผูกเน็กไทสีกรมท่าดูน่ารัก ซึ่งเท่าที่ผมเหลือบตามอง เธอคงไม่ใช่นักเรียนแถวนี้เป็นแน่ เนื่องจากเครื่องแบบออกจะแปลกๆ



    หลังจากที่ผมชะงักจากการทำข้อสอบภาษาอังกฤษอันน่าปวดหัว เพราะอ่านไม่ออกแล้ว ผมก็ตอบเธอกลับไปเบาๆเพราะเกรงว่าอาจารย์หัวล้านในชุดนักกีฬาที่กำลังตีหน้ายักษ์คุมสอบอยู่จะได้ยิน (ผมมารู้ตอนหลังว่าแกชื่อ อาจารย์สมชายเป็นอาจารย์วิชาพละ และโหดสุดในอาจารย์ฝ่ายปกครอง)



       “10 โมง 23”



       หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย แม้แต่คำขอบคุณ... พอผมทำข้อสอบเสร็จ(มั่ว+เดา+ดวงเสร็จ)ผมก็ไม่พบเธออีกเลย มันทำให้ผมรู้สึกเจ็บแปลบแปลกๆ ลึกๆในอก ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่ที่แน่ๆผมไม่ได้เห็นเธออีกเลย...แต่ให้ตายเถอะ เธอเป็นผู้หญิงในสเปกของผมเลย



    พอเวลาผ่านไปหลายวันเข้า จากวันเป็นหลายวัน จากหลายวัยเป็นสัปดาห์ ระหว่างนี้มีเรื่องราวมากมายที่รอให้ผมจัดการจนวุ่นวายไปหมด จนผมแทบจะลืมเรื่องของเธอไปจนหมด แต่แล้วสิ่งที่เรียกว่าพรหมลิขิตคงจะมีจริง... ผมได้พบกับเธออีกครั้ง...ในวันที่อาจารย์ให้แยกห้อง



    โอ้พระเจ้า!เธออยู่ห้องเดียวกับผมครับ ผมกล่าวละล่ำละลักขอบคุณพระเจ้าไปตามเรื่องตามราว ทั้งๆที่ผมลงในใบทะเบียนประวัติว่าผมนับถือศาสนาพุทธ แต่ใครจะสนใจล่ะเรื่องแบบนั้น... ผมไม่เคยรู้สึกดีใจกับอะไรเท่ากับครั้งนี้มาก่อน สาวน้อยที่ผมแอบใฝ่ฝันถึงอยู่ห้องเดียวกับผม



    เธอชื่อแป้ง...เป็นดาวของห้อง 2 เลยเชียวล่ะ ผมชอบเธอมาก... แต่ไม่รู้เป็นอย่างไรผมไม่เคยมีความกล้าที่จะคุยกับเธอเลย(ทั้งๆที่กับเพื่อนผู้หญิงคนอื่นๆผมคุยจนน้ำไหลไฟดับได้หมด) ผมฝึกซ้อมบทสนทนาอยู่หน้ากระจกหลายคืนเพื่อที่จะได้คุยกับเธอ แต่ทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าหวานๆนั้น บทสนทนาที่ผมพยายามฝึกซ้อมอย่างเอาเป็นเอาตายนั้นก็ละลายหายวับไปจากสมองของผมจนหมดสิ้น จนผมเริ่มจะปลงกับความงี่เง่าของผมเอง  และพอใจที่จะได้แอบมองเธออยู่เงียบๆและมีเธอเคียงข้างผมในความฝันทุกคืน



    จนกระทั่งวันเวลาล่วงเลยผ่านไปอย่างรวดเร็ว จาก 1 ปีเป็น 2 ปี และจาก 2 ปีเป็น 6 ปี ครับ! ผมแอบมองเธอมา 6 ปีเต็มแล้ว ถึงแม้ว่าผมจะได้อยู่ห้องเดียวกันกับเธอมาตลอด หรือแม้จะนั่งตรงข้ามกันก็เหอะ แต่ผมก็ไม่เคยคุยกับเธอเกิน 5 ครั้งเลยตลอดระยะเวลา 6 ปีเต็ม และการคุยแต่ละครั้งก็เป็นเพียงประโยคสั้นๆไม่เกิน 3 พยางค์เท่านั้น



    ซึ่งนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมเศร้าได้มากที่สุดในชีวิตลูกผู้ชายของผม ผมได้เพียงแต่ไล่คว้าเงาของเธออยู่ห่างๆเท่านั้น และผมก็จบชั้นมัธยมปลายออกมาโดยที่ไม่ได้กระโตกกระตากให้ใครรู้เลยว่าผมคนนี้น่ะชอบแป้ง... ชอบ... ชอบมาเป็นเวลา 6 ปีเต็มแม้แต่ไอ้แต๋งเพื่อนสนิทของผม



    แม้ผมจะพยายามลืมแป้งมากแค่ไหนก็ตามที ผมก็ไม่เคยทำได้สำเร็จเลยซักหน ทุกครั้งที่เธอเปลี่ยนไปคบกับผู้ชายคนแล้วคนเล่าราวกับเปลี่ยนผ้าอนามัยก็เหอะ แต่ผมก็ยังชอบแป้งอยู่ดี



    จนกระทั่งตอนนี้ผมเรียนจบปริญญาตรีแล้วก็ตามผมก็ยังชอบแป้งอยู่ แม้ผมจะรู้ข่าวว่าเธอแต่งงานมีสามีไปตั้งแต่ผมอยู่ปี 1 แล้วก็ตาม ผมไม่รู้ว่าผมชอบเธอจริงๆ หรือว่าผมหลงเธอ หรือชื่นชมเธอกันแน่ ผมแยกความรู้สึกของตัวเองไม่ถูก ผมรู้แค่ว่าเธอเป็นผู้หญิงในอุดมคติของผมที่บังเอิญมีชีวิตอยู่จริงๆเท่านั้น



      ผมไม่รู้ว่าไอ้อาการที่ผมเป็นอยู่เขาเรียกว่าอาการของคนรักเดียวใจเดียวรึเปล่า แต่ผมก็ไม่เคยมีแฟน หรือมีกิ๊กซักคน ใช่ว่าผมจะเป็นพวกรูปชั่วตัวดำแต่อย่างใด ในทางตรงกันข้าผมออกจะสูงยาวเข่าดี หน้าตาออกไปทางตี๋อินเตอร์ด้วยซ้ำ ที่ภาษาชาวบ้านก็เรียกว่า ‘หล่อ’ล่ะนะ เพื่อนผู้หญิงของผมเขาว่ากันอย่างนั้น ซึ่งถ้าเทียบกับไอ้แต๋งเพื่อนผมแล้ว...



    แต่ไอ้แต๋งเพื่อนยากของผมคนนี้กลับควงหญิงได้ไม่ซ้ำหน้า(แม้มันจะหล่อสู้ผมไม่ได้ก็เหอะ) ซึ่งผมก็ออกจะไม่ชอบใจซักเท่าไรที่มันชอบทำเล่นๆกับผู้หญิงแบบนี้(ไม่อยากจะบอกเลยว่ามันตั้งฉายาให้ผมว่า สุภาพบุรุษที่สุดในโลก) เมื่อมันถามผมว่าเมื่อไรผมจะมีแฟนซักที ผมก็แต่ตอบมันว่ายังหาที่ถูกใจไม่ได้เลย ถ้าหาได้เมื่อไรจะบอกมันเป็นคนแรก



    ถ้าคุณพบหญิงสาวหน้าตาน่ารัก เซ็กซี่เหมือนอั้ม พัชราภา....  สูง ขาว พูดน้อย เอาใจเก่งเหมือนแป้ง.... ก็ช่วยแนะนำให้ผมรู้จักด้วยนะครับ อ้อ! ลืมบอกไปกระผมนายดนตร์ หนุ่มรักเดียวใจเดียว ยังโสด สด และซิงครับ เบอร์ 09- 4xx-5xx9ครับ ช่วยแนะนำให้ผมด้วยผมจะได้ลืมแป้งสักที...



January 15,2005 -->>Rewrite:1
January 29,2005 -->>Rewrite 2